Ode aan een dierbare opa

Met een zwaar gemoed sta ik aan het graf van mijn dierbare opa, Mükremin Akyil, 1942-2020. Hij was de man bij wie ik altijd terechtkon, degene die me de essentie van geloof bijbracht en me leerde hoe ik met de ups en downs van het leven moest omgaan. Hij was mijn lichtend voorbeeld, degene die me leerde opstaan na een val en die altijd klaarstond met zijn gedichten, grappen en zang. Zijn afwezigheid zal ik voor altijd voelen en herinneren.

Een leven vol obstakels

Als kind verliet Mükremin zijn geboortedorp in het Turkse binnenland, vol overtuiging dat er een betere toekomst voor ons allen was. Hij werkte hard en zwaar, ver van zijn thuisland, in de kolenmijnen waar hij de taal niet sprak. Hij kende het verdriet van het verlies van twee vrouwen en een kleinzoon, en moest zelf een paar jaar geleden ervaren hoe zijn lichaam grotendeels verlamd raakte door een ongeval. Ondanks al deze obstakels bleef hij vijf keer per dag bidden, zelfs als hij alleen nog met zijn ogen kon communiceren.

Een nalatenschap van liefde

Mijn opa heeft ons een onbetaalbare erfenis nagelaten - een erfenis van liefde, doorzettingsvermogen en geloof. Hij verlangde naar een betere toekomst voor ons en zorgde ervoor dat wij het beter zouden hebben dan hijzelf als kind. Zijn leven was een voorbeeld van kracht en veerkracht, en ik zal altijd trots zijn op de manier waarop hij met tegenslagen omging. Hoewel mijn opa nu fysiek niet meer bij ons is, zal zijn geest en wijsheid voor altijd voortleven in onze harten.