Afscheid nemen bestaat niet, zo zong Marco Borsato het en misschien heeft hij wel gelijk. Hoewel we voelen dat we soms
afscheid moeten nemen van mensen, blijkt dat in realiteit knap lastig. En dan bedoelen we voor één keer niet het afscheid van mensen die er niet meer zijn, maar van hen die er wel nog zijn. Levend afscheid. Zoiets.

In Dag en tot ziens, kijkt Joris Hessels naar de vele vormen van afscheid nemen. De talloze jeugdkampen waaraan je
schoorvoetend begint maar die steeds het toneel worden van hartverscheurende taferelen. Of de lange stoet van ex-lieven,
jeugdvrienden en oude schoolgenoten. Allen zijn ze ergens in ons hoofd en hart blijven hangen als onafgeronde levens
die niet het afscheid hebben gehad dat ze wel verdienen. Of spreekt Joris alleen voor zichzelf ? Hij is vast niet de enige die moeilijk punten zet, hoewel hij wel degelijk inziet waar die leestekens des levens moeten komen.

In twaalf ontmoetingen gaat Joris Hessels, samen met psychiater Uus Knops, op zoek naar de knelpunten van afscheid
nemen. Wat hij tegenkomt is schoonheid, genegenheid en steeds weer de onmacht om die laatste woorden te uiten: dag en tot ziens.