Een Thaise visser ontfermt zich over een gewonde man die hij aantreft in de bossen aan de kust. Daar spelen zich geheimzinnige zaken af. Vele lichamen zijn er haastig begraven. ’s Nachts dwalen lichtjes rond als zielen van overledenen. De visser noemt de man Thongchai. Hoewel deze geen woord spreekt en vermoedelijk doof is, bloeit er kalmpjes een mooie vriendschap. Dit brengt de visser tot een besluit met verregaande gevolgen. Wanneer hij op een dag niet terugkeert van zee neemt Thongchai stap voor stap het leven van zijn redder over – zelfs diens teruggekeerde ex-vrouw.

Het realisme van dit aanvankelijk eenvoudige verhaal vermengt zich met magische elementen tot een complex geheel met veel ruimte voor interpretatie. Aroonpheng draagt deze eerste lange speelfilm op aan de Rohingyas, want de doden kunnen omgekomen vluchtelingen uit buurland Myanmar zijn. Deze poëtische hommage werd onder meer bekroond als beste film in de Orizzonti-sectie van Venetië.