Ontsporing van Geweld: Een Unieke Studie naar de Gewelddadige Dekolonisatieoorlog in Indonesië

In het turbulente tijdperk van de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog (1945-1949) dienden J.A.A. van Doorn en W.J. Hendrix zij aan zij op Java. Vol afschuw door de gewelddadige praktijken binnen hun legeronderdeel, vatten ze het moedige besluit om onderzoek te doen naar de ontsporingen van geweld. Na hun terugkeer in Nederland echter, hielden ze hun bevindingen voor zich, overtuigd dat hun studie niet goed zou vallen bij het publiek. Men ging er algemeen vanuit dat deze donkere periode voorbij was.

Pas in 1969, twintig jaar na de soevereiniteitsoverdracht, werpen Nederlandse oorlogsveteranen, zoals de voormalige stoottroeper Hueting, de sluier van stilzwijgen af en getuigen ze van hun betrokkenheid bij wat ze 'oorlogsmisdaden' noemden. De Tweede Kamer eiste een diepgaand onderzoek en de regering-De Jong kwam met de Excessennota. Deze gebeurtenissen vormden de aanleiding voor Van Doorn en Hendrix om hun dikke stapel aantekeningen en formulieren tevoorschijn te halen, het materiaal uit te werken en te publiceren.

In 1970 zag deze uitgave, "Ontsporing van Geweld", voor het eerst het daglicht. Deze sociologische studie combineert veldobservaties van Hendrix met de nauwkeurige sociologische analyse van Van Doorn. Het boek werpt een scherp licht op de gewelddadige benadering die Nederland nam in de poging om het Indonesische vraagstuk op te lossen. Hiermee wordt het een unieke en grotendeels van binnenuit uitgevoerde studie van een nieuw soort oorlog: de dekolonisatieoorlog.

Laat je meeslepen door dit onthullende werk, dat een dieper inzicht biedt in de schaduwzijden van de geschiedenis en het menselijk handelen in tijden van conflict. "Ontsporing van Geweld" ontvouwt een verhaal dat iedere lezer aan het denken zal zetten over de complexiteit van oorlogvoering en de gevolgen ervan voor de betrokkenen.