Leven met de doodstraf

Het is een vreemde combinatie: ruige (massa)moordenaars op death row in Texas en hun vriendinnen, middelbare huisvrouwen uit Europa. Toch beschrijft journalist Linda Polman op indringende wijze de barbaarse 'doodstrafindustrie' in de Verenigde Staten en de mensen die erdoor worden vermalen. In haar boek "Death Row Dollies" volgt ze jarenlang vrouwen die hun lot hartstochtelijk verbinden met dat van terdoodveroordeelden in Texas. Dit gaat niet alleen om de Nederlandse en andere trans-Atlantische 'dollies' die verblijven in goedkope motels rond death row op het Texaanse platteland, maar ook om de vrouwen van Texas' eigen kleine antidoodstrafbeweging en families die achterblijven na de executie van hun man of vader, vaak slechts met brieven en een tafelventilator als nalatenschap. Polman gaat zelfs de confrontatie aan met de terdoodveroordeelden zelf.

Een zorgwekkende ontwikkeling

De doodstraf in de Verenigde Staten staat voor het eerst in jaren weer hoog op internationale agenda's. Dit komt door een reeks mislukte executies, verhalen over onschuldige mensen die na decennia uit death row werden bevrijd en het opraken van de chemicaliën die nodig zijn voor dodelijke injecties. Amerikaanse doodstrafstaten dreigen zelfs terug te keren naar methoden als gaskamers en vuurpelotons.

Linda Polman brengt deze zorgwekkende ontwikkeling op een scherpe en aangrijpende manier onder de aandacht in haar boek. Ze neemt de lezer mee in de afschuwelijke wereld van death row waar levens verbonden worden door de doodstraf. Haar oog voor het absurde en de verhalen van de betrokkenen maken "Death Row Dollies" een meeslepende en confronterende leeservaring. Het zet je aan het denken over rechtvaardigheid, menselijkheid en de impact van de doodstraf op zowel de veroordeelden als de mensen om hen heen.