Na een ongeluk met hersenletsel wist hij precies hoe de mens zich, eenmaal van God los, zou moeten bevrijden van allerlei mythen en angsten om eindelijk een onafhankelijk individu te worden. Maar de gedachten van deze eigenzinnige Napolitaanse filosoof druisten lijnrecht in tegen de gevestigde orde en stuitten op onbegrip en hoongelach. Want Vico vertrouwde eerder op poëzie, leugens en verbeelding dan op het 'meten is weten' van Descartes. En niemand kon vermoeden dat juist hij veel later de inspiratie zou worden van denkers als Nietzsche, Hegel, Marx, Berlin, Said, Eco en Sloterdijk. Zijn adagium 'Ik fabuleer, dus ik ben' zou bovendien naadloos in onze tijd hebben gepast. Mark Blaisse schreef een uiterst onderhoudend, geromantiseerd portret van deze briljante anarchist, een pechvogel op vrijwel elk gebied. In Het orakel van Napels gidst de eigenzinnige Vico de lezer door barok Napels, langs schilderijen, theaters, castraten, vioolbouwers, verboden boekenkasten, bordelen en literaire salons. Een wereld vol populisme, corruptie en alternatieve feiten: Vico's leven en ideeën blijken verbazingwekkend actueel.