In feite is dit boek een strikt persoonlijke liefdesverklaring aan het adres van Albanië en het Albanese volk. Waren het voor de omwenteling in 1991 vooral de nieuwsgierigheid naar een volkomen onbekend land en de bijna onmogelijkheid als “kapitalist” dit marxistisch-leninistische bastion binnen te dringen, nadien zijn het vooral de intermenselijke relaties die de schrijver telkenmale terug deden en doen keren naar het land waaraan hij zijn hart heeft verloren en waarmee hij zich door kluisters weet verbonden. Zonder enige gêne doet de scribent verslag van zijn ervaringen, ontmoetingen en emoties in heden en verleden in het land waar hij zich meer thuis voelt dan in zijn eigen koude kikkerlandje aan de Noordzee. Hij uit de vrees, dat ook de Albanezen in de toekomst niet zullen ontkomen aan de regelgeving uit Brussel en aan de invloed van het kapitalistische Westen. De grote vraag is of – na een Turkse, Italiaanse, Duitse bezetting en een marxistisch-leninistisch bewind – de nationale trots zodanig gemasseerd kan worden dat het volk bereid is een nieuw gezag te accepteren zonder voor hun zwaar bevochten vrijheden opnieuw de barricaden op te gaan. Maar bepaalde machten en krachten zullen ook het rijk der Skipetaren op subtiele wijze hun wil weten op te leggen en het daarmee een ander gezicht geven. De schrijver hoopt het niet meer mee te maken. Vooralsnog blijft Albanië een boeiend land. Een land dat gekend wil worden.