Kapitein Hendrik Joseph Bellen: Een Archeologische Avonturier

In de eerste helft van de 20ste eeuw was kapitein Hendrik Joseph Bellen een bekende naam in de Veluwse en Drentse heidevelden. Zijn passie voor archeologie bracht hem naar de alom aanwezige zandverstuivingen en nieuwe ontginningen, waar hij belangrijke ontdekkingen deed. Hoewel zijn werk niet altijd werd gewaardeerd door officiële wetenschappers, genoot hij grote bekendheid onder de lokale bevolking.

Een Passie voor Folklore

In 1931 werd Bellen overgeplaatst naar Assen, waar zijn interesse steeds meer werd gewekt door folklore. Hij verkocht noodgedwongen zijn archeologische vondsten in 1933 voor een crisisprijs aan het Rijksmuseum van Oudheden te Leiden. Bellen was een van de medeoprichters van het Ario-Germaans Genootschap en koesterde een fascinatie voor de oerarische cultuur.

Een Unieke Benadering van Archeologie

Wat Bellen onderscheidde, was zijn overtuiging dat archeologie en folklore onlosmakelijk met elkaar verbonden waren. Hij zag het als zijn missie om deze verbinding te bewijzen, ongeacht de meningen van andere wetenschappers. Met gebruik van een wichelroede deed hij spectaculaire archeologische ontdekkingen, die de landelijke pers haalden en het publiek keer op keer verrasten.

Een Intrigerende Persoonlijkheid

Bellen was niet alleen een archeoloog, maar ook een folklorist die zich thuis voelde tussen spiritualisten. Hij bestudeerde Heilige Lijnen en ziekteverwekkende Aardstralen, waarmee hij zijn onderzoek naar de oorsprong van sprookjes en legenden voortzette. Ondanks zijn tijdgenoten die door nationaal socialistische gevoelens werden beïnvloed, bleef Bellen trouw aan zijn land en werd hij een interessante en eigenzinnige figuur binnen de Nederlandse prehistorische amateur-archeologie.