W.J. de Wilde: Een mysterieuze figuur in de Nederlandse prehistorische archeologie

Maak kennis met W.J. de Wilde, een intrigerende persoonlijkheid die een onuitwisbare stempel heeft gedrukt op de Nederlandse prehistorische archeologie. Geboren in 1860 in Batavia, begon hij zijn academische carrière aan de Universiteit van Utrecht, waar hij zich in 1880 inschreef als student medicijnen. Hoewel hij er tien jaar over deed om zijn propedeuse te behalen, was zijn lange studieduur niet te wijten aan uitbundig feesten, maar eerder aan zijn toewijding aan academische inspanningen.

In 1892 werd De Wilde aangesteld als assistent op het fysiologisch laboratorium door professor Pekelharing, een man die bekend stond om zijn strengheid tegenover feestvierende studenten en die een pleitbezorger was van hard werken. Ondanks het behalen van zijn diploma, besloot De Wilde geen artsenexamen af te leggen, maar zich volledig te richten op zijn assistentschap. In 1902 nam hij echter ontslag en zette hij zijn focus op de studie van de hunebedden.

De toewijding aan de hunebeddenstudie

Intrigeerde door deze mysterieuze megalithische monumenten, begon De Wilde ze herhaaldelijk te bezoeken. Hij mat ze op, fotografeerde ze en noteerde nauwkeurig hun toestand. Door zijn diepgaande onderzoek ontwikkelde hij een eigen visie over de oorsprong van deze monumenten en schreef een aantal baanbrekende artikelen waarin hij het heersende idee dat deze door de Kelten waren gebouwd, betwistte.

Zijn gedurfde theorieën en overtuigende lezingen zorgden ervoor dat De Wilde in 1913 werd gevraagd om zijn inzichten te publiceren in het gerenommeerde tijdschrift van het Nederlandse Museum van Oudheden. Hoewel hij het verzoek aanvaardde, werd het artikel nooit gepubliceerd. In datzelfde jaar verdween De Wilde volledig uit beeld en raakte hij langzaam maar zeker in de vergetelheid.

Een erfenis van mysterie en vergetelheid

Toen De Wilde in 1936 overleed, was hij ongetwijfeld vergeten, een enigma dat voorgoed in de geschiedenis van de Nederlandse prehistorische archeologie zou blijven hangen. Zijn onvermoeibare toewijding, zijn provocerende ideeën en zijn abrupte verdwijning blijven tot op de dag van vandaag fascineren, en zijn nalatenschap blijft als een mysterie dat wacht om ontdekt te worden.