Opvoeringen van het Romeins-republikeinse treurspel Brutus leidden in 1783 tot felle reacties bij het publiek. Zij betrokken de inhoud op de actuele politieke ontwikkelingen. Ook in de maanden erna was het regelmatig raak. In haar boek analyseert Amber Oomen-Delhaye de wijze waarop politiek en theater eind achttiende eeuw steeds meer verweven raakten. Het theater werd een politiek strijdtoneel waar de (r)evolutie van politieke begrippen als vrijheid, gelijkheid en volk op het toneel zichtbaar werden gemaakt. De groeiende opiniërende functie van de Amsterdamse Schouwburg is terug te zien in de rol die bestuur, publiek en toneelspelers voor zichzelf opeisten. Anderzijds functioneerde de politieke arena als theatrale wereld. Burgers tooiden zich met een Brutus-pruik om hun republikeinse gezindheid te tonen. Personages uit Romeins-republikeinse treurspelen zoals Lucius Junius Brutus, Marcus Junius Brutus, Nero, Cato en Caesar werden in het politiek-maatschappelijke debat ingezet als rolmodellen of negatieve exempla.