De broers François en Pieter Hemony uit Lotharingen kregen rond 1642 van het Zutphense stadsbestuur opdracht een welluidend klokkenspel te gieten. Hun toreninstrumenten en luidklokken blonken uit door toen ongeëvenaarde toonzuiverheid. Hun faam verspreidde zich snel en maar liefst vijftig stadsbesturen schaften hun klokken aan. Ze werkten tot 1680 afwisselend in Zutphen, Amsterdam en Gent. Door het combineren van gegevens uit stedelijk bronnenmateriaal, waardoor een bedrijfsarchief kon worden gereconstrueerd, laat Heleen van der Weel zien dat de gebroeders een groot vermogen opbouwden. De tweede generatie kon hierdoor in welstand leven zonder een beroep uit te oefenen. Met de derde generatie stierf het geslacht Hemony uit. Natuurlijk worden de technische aspecten van het klokgieten beschreven, maar het gaat in dit boek vooral om 'de mens achter de klokken'.