Blind in een gidsland: Emancipatie van blinden en slechtzienden in Nederland

Blinden en slechtzienden werden in twintigste-eeuws Nederland voornamelijk gezien als mensen die afhankelijk waren van langdurige zorg. Dit is opmerkelijk, omdat disability history onderzoek in Europa en Amerika heeft aangetoond dat handicaps steeds meer werden gezien als iets dat gecompenseerd kon worden. Waarom bleef de bejegening van blinden en slechtzienden in Nederland dan voornamelijk gericht op zorg, zelfs toen er vanaf de jaren 1960 gesproken werd over hun emancipatie?

In de casus van het blindeninstituut Sonneheerdt in Ermelo wordt duidelijk dat de staat de sociale zorg zo had georganiseerd dat maatschappelijke organisaties zich voornamelijk richtten op het verlenen van zorg. Ook door toegenomen welvaart en professionalisering kreeg de (re)integratie van blinden en slechtzienden geen prioriteit. Pas vanaf de jaren 1980 begon hier langzamerhand verandering in te komen.

De discussie over de bejegening en emancipatie van blinden en slechtzienden is echter nog steeds gaande. Het boek "Blind in een gidsland" biedt niet alleen een historische bijdrage aan dit debat, maar ook inzichten voor het actuele debat over de verzorgingsstaat in Nederland.