Een hartverscheurend autobiografisch verhaal

Maar Als Het Donker Wordt is een indrukwekkend boek dat het verhaal vertelt van een vrouw die op 48-jarige leeftijd de diagnose Parkinson krijgt. In dit mooie autobiografische werk worden zowel de mooie als de kwetsbare momenten van haar leven met openheid beschreven. Ze neemt de lezer mee op een emotionele reis vol momenten van wanhoop, hoop en uiteindelijke acceptatie. Het boek biedt een unieke inkijk in de ervaring van de hoofdpersoon, waarbij ook de impact op haar familie, vrienden en collega's niet wordt vergeten. Het laat zien wie haar echte vrienden zijn in tijden van tegenspoed.

Een verhaal van twijfel en hoop

Maar Als Het Donker Wordt biedt meer dan alleen een persoonlijke strijd. Het beschrijft ook de innerlijke worsteling en hoop van de hoofdpersoon als christen. Het geloof speelt een belangrijke rol in haar leven en dit komt tot uiting in de twijfels en hoopvolle momenten die ze deelt met de lezer. Het boek inspireert en biedt troost voor degenen die zich kunnen identificeren met deze spirituele reis.

Muziek als inspiratiebron

Een uniek aspect van Maar Als Het Donker Wordt is dat bijna alle verhalen zijn geschreven naar aanleiding van een bepaald muzieknummer. Deze nummers zijn te beluisteren op www.maaralshetdonkerwordt.nl, waardoor lezers de emotie en betekenis achter de verhalen nog dieper kunnen ervaren. Het maakt de leeservaring nog intenser en persoonlijker.

Steun een goed doel

Door het kopen van Maar Als Het Donker Wordt draagt u niet alleen bij aan het vergroten van het bewustzijn rondom Parkinson, maar ook aan het ondersteunen van mensen die met deze ziekte leven. Van elk verkocht boek gaat een deel van de opbrengst naar de Parkinson-vereniging (www.parkinson-vereniging.nl). Met uw aankoop maakt u een verschil in het leven van anderen.

Fragment uit het boek

Laat u raken door een aangrijpend fragment uit het boek: "Haar mond opent zich paniekerig. Een zacht piepend geluid is hoorbaar. Verbijsterd probeert ze zo hard mogelijk te schreeuwen. Tranen branden in haar ogen. Ze voelt dat haar mond zich wel opent maar dat het geluid niet veel verder dan haar lippen komt. Het is niet meer dan een zacht gekreun. Snapt dan niemand het? Is iedereen in deze lange stoet gek geworden? Ze slaat haar man met gebalde vuisten op de borst en tegen het hoofd. Hij blijft rustig en reageert nauwelijks. De stoet vervolgd stapvoets en in stilte haar weg. De zon schijnt vol op haar gezicht maar de warmte bereikt haar binnenste niet. Verderop, door de bocht word de oude begraafplaats zichtbaar. Nog enkele minuten en ze zullen er zijn. 'We kunnen je toch niet levend begraven? Dit is absurd!' 'Hij leeft nog!', schreeuwt ze naar de aanwezigen, maar iedereen loopt door en doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is."