Een Meesterwerk van Emotie en Observatie

In zijn nieuwste dichtbundel, Het dikke meisje en de ziener, laat Philip Hoorne de wereld in al zijn gedaantes tot leven komen. Met een uniek gevoel voor taal en een scherp oog voor detail weet hij gedichten, gedachten en waarheden op te roepen die ons raken tot in het diepst van onze ziel. Hoorne richt zijn pen op diverse onderwerpen, variërend van de aanstekelijke melodieën van ABBA tot het ongemak rondom lichaamsgewicht. Zelfs zijn eigen familie dient als inspiratiebron, en hij beschrijft zijn moeder als een levende uitroep tussen aanhalingstekens. Maar het is niet alleen de inhoud van zijn gedichten die indruk maakt; het is ook de manier waarop hij ze presenteert.

De Wrede en Lachwekkende Wereld

Met onverschrokkenheid en moed verdicht Hoorne de wrede en onbegrijpelijke wereld tot deze bundel. Hij schuwt geen enkel onderwerp en durft grimmige en soms ontluisterende regels te gebruiken die het lezen van deze bundel tot een ware belevenis maken. Hij schrijft over de detentie van ananas en hun naderende slacht, en noteert dat "lang een combinatie van afstand en traagheid" is. Hoge en lage cultuur komen in deze bundel samen om begrijpelijk te maken wat onbegrijpelijk is, en de woorden in het titelgedicht "Het dikke meisje en de ziener" zorgen voor helderheid en inzicht.

Leven en Werk van Philip Hoorne

Philip Hoorne, geboren in Kortrijk in 1964, is een veelzijdige schrijver. Na zijn debuut in de Sandwich-reeks in 2002, onder redactie van Gerrit Komrij, heeft hij al vele dichtbundels op zijn naam staan. Ook heeft hij een verhalenboek gepubliceerd en is hij de samensteller van diverse poëziebloemlezingen. Leven en werk van Hoorne zijn uitvoerig beschreven in de monografie "Wachten is het hele leven". Op zijn weblog, genaamd "Philip Hoorne Schrijft!", is meer informatie te vinden over zijn schrijven en inspiratiebronnen.

De Pers over Philip Hoorne

De poëzie van Philip Hoorne wordt geprezen om zijn spannende en tegelijkertijd onnadrukkelijke stijl, waarbij emoties en situaties altijd een bitterzoete ondertoon hebben. Zijn eigenzinnige poëzie, vaak laconiek met esprit en vol rake observaties van het alledaagse, blijft intrigeren en vermaken bij herhaalde lezing. Zowel Arie van den Berg in NRC Handelsblad als Cees van der Pluijm voor NBD/Biblion erkennen het plezier dat Hoorne uitstraalt in de taal en haar speelse mogelijkheden. Catherine De Kock in Poëziekrant benadrukt dat Hoorne met zijn poëzie de tegenstelling tussen het tragische en hilarische opzoekt, en daarmee emoties als dood en liefde relativeert en vrolijkheid een schop van ernst geeft.