Torens behoren vanouds tot de belangrijkste bakens in het Nederlandse landschap. Zij golden als het waarmerk van steden en dorpen, waarvan zij het silhouet domineerden en vormden een onmisbaar onderdeel van romaanse en gotische kerken, later ook van stadhuizen. In dat opzicht is hun grootschalige voorkomen een erfenis van de middeleeuwen: in de klassieke oudheid speelden torens een veel minder grote rol. Bij Romeinse tempels kwamen zij bijvoorbeeld niet voor. Dat gegeven werd van belang toen, vanaf de renaissance, architecten gingen teruggrijpen op de principes van de antieke wereld. Het conflict tussen een gotische traditie, die een toren verlangde, en een klassieke leer die deze als in strijd met de meest fundamentele eigen principes moest afwijzen, vormt de rode draad in Toren versus traditie. Hoe gingen classicistische architecten op het grondgebied van het huidige Nederland in de zestiende, zeventiende en achttiende eeuw met dit probleem om? Dit rijk geïllustreerde boek volgt hun worsteling aan de hand van tientallen bekende en minder bekende kerk- en stadhuistorens binnen en buiten de huidige landsgrenzen.