Een Aangrijpend Verhaal van Verlies en Veerkracht

Esther Naschelski was nog maar drie jaar oud toen haar ouders in 1942 gedeporteerd werden naar Auschwitz en nooit meer terugkeerden. Wonderbaarlijk genoeg overleefde ze de oorlog, verborgen gehouden in een kinderkribbe nabij de Dossinkazerne in Mechelen. Na de oorlog zocht de joodse gemeenschap naar Esther, maar ze werd voor een tweede maal verborgen door een fanatieke katholieke vrouw. In een liefdeloos, kil en antisemitisch klimaat groeide Esther op, verstopt in verschillende pensionaten, met weinig vreugde in haar jeugd.

Een Levenslange Zoektocht naar Identiteit en Waarheid

Als jongvolwassene ging Esther tevergeefs op zoek naar het lot van haar moeder. Pas op 65-jarige leeftijd, in het jaar 2005, leerde ze het ware verhaal van haar familie kennen. Ze ontdekte wie haar vader was en werd geconfronteerd met de tragische dood van haar ouders in Auschwitz. Deze kennis bracht een drastische verandering in Esthers leven teweeg.

Een Puzzel die Langzaam Vorm Krijgt

Vol onvermoeibaarheid begon Esther sporen uit het verleden te zoeken en de puzzel van haar familiegeschiedenis te reconstrueren. Haar intense rouwproces werd haar kracht om haar verhaal op te schrijven. Ondanks het lijden en verdriet bloeide Esther op tijdens het zoeken en schrijven. Voor het eerst vond ze een luisterend oor en vond ze de woorden om haar waarheid te vertellen, als een kind dat door oorlogsomstandigheden in slechte handen terechtkwam en moest missen wat voor ieder mens zo vanzelfsprekend is: warmte en verbondenheid met een familie en cultuur.

Een Getuigenis die de Wereld Moet Horen

Na meer dan zestig jaar van stilte deelt Esther in dit boek haar aangrijpende verhaal. Op een doorleefde, intense en serene manier wil ze getuigen en sensibiliseren, zodat de wereld kan weten hoe oorlog en fanatisme levens kunnen verwoesten. Esther Naschelski werd tijdens haar schrijfproces begeleid door Hans Grietens, professor aan het Centrum voor Gezins- en Orthopedagogiek van de K.U.Leuven.