Op geen enkel moment in de geschiedenis zijn er in zo'n tijd zoveel maatregelen genomen en inspanningen geleverd voor het onderwijs van het Nederlands in Wallonië en Luxemburg als in de periode van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden (1814-1830).

Koning Willem I stelde het Nederlands, dat hij tot nationale taal had verklaard, niet alleen verplicht in Vlaanderen, maar hij wilde het via het onderwijs ook in de Waalse provincies en het Groothertogdom ingang doen vinden. Daarbij hoopte hij dat er op basis van een gemeenschappelijke taal een eenheidsgevoel tot stand zou komen tussen alle inwoners van zijn rijk, d.w.z. tussen Walen, Luxemburgers, Vlamingen en Noord-Nederlanders. Dat moest op lange termijn een hechte en vaderlandslievende natie opleveren.

In dit boek wordt aan de hand van uniek en nooit eerder onderzocht bronnenmateriaal nagegaan wat er van deze plannen, ondanks alle protest en tegenwerking, terecht is gekomen. Naast de resultaten worden ook de gevolgen besproken van koning Willems taal- en onderwijspolitiek in Wallonië en Luxemburg, zowel voor het Verenigd Koninkrijk zelf als voor het jonge België erna. Dit boek brengt aldus heel wat aanvullingen en nieuwe inzichten over een cruciale periode in onze negentiende-eeuwse geschiedenis.