Rogier Dijkman (1959) heeft een alcoholprobleem. Al jong is hij succesvol als cameraman en als documentairemaker. Hij is de man die alles kan en alles heeft. Rond zijn veertigste gaat het echter bergafwaarts. Na een ernstig ongeluk op straat besluit hij een pasfoto te lagen maken van zijn gehavende gezicht en dat iedere week te herhalen. Het is een idee van zijn vriendin Carolien, die de wanhoop nabij is. Deze bijzondere fotosessie vormt de basis van dit boek.
De indringende en openhartige teksten van het complexe veranderingsproces, waarin Rogier stopt met drinken en gedurende lange tijd in een antroposofische verslavingskliniek verblijft, zijn ontroerend, eerlijk en onontkoombaar confronterend. Een verhaal met ziel, over pijn, schaamte en liefde.
Eerder publiceerde "De Volkskrant" een selectie uit de beelden en teksten.