Ze was getrouwd, ze woonde in een naburig dorp. Hij wist het
uit een eerdere droom. Esther, eerste liefde, zo vertrouwd in zijn
dromen. Haar moeder zei dat ze hem in de kerk had gezien. Hij
kwam nooit meer in een kerk. Toch zat hij achter een pilaar in
het middenschip en keek naar Esthers moeder. Zwart hoedje op
het sluike haar. Het sluike haar van haar dochter, mooiste meisje
aller tijden. Nu sprak dat meisje met hem, ze zei dat hij haar zijn
adres moest geven, dat zij hem zou bezoeken. De vrouwen bewogen
nauwelijks in het zwakke kaarslicht. Ze waren droombeelden, hun
woorden waren droomwoorden en hij wist het. Hij mocht niets
doen, niets vragen. De vrouwen zouden verdwijnen, oplossen in
een geur van wierook en hij zou achterblijven in zijn eenzame bed.

In Michelle Welt dompelt auteur Gerrit Sangers ons wederom
onder in de droomverte van zijn schrijven. De auteur voert de
lezer terug in de tijd alsof die jaren heeft stilgestaan. Dit heeft
alles van doen met zijn nostalgische kijk op de liefde van onze
jeugd. Een verstild portret van iets wat voorbij is maar tijdloos
bleef.