De ziekte van Lazarus - Lepra in de middeleeuwen

Aan het begin van de middeleeuwen breidt het aantal lepragevallen zich in Europa sterk uit. Dit vormt een zorgwekkende situatie, niet alleen vanuit medisch oogpunt, maar vooral ook vanuit een religieus perspectief. Lepra wordt beschouwd als een straf van God en het gevolg van een zondig leven. Aangezien zonde besmettelijk wordt geacht, wordt er alles aan gedaan om leprozen zoveel mogelijk te isoleren in speciale inrichtingen, bekend als leprozerieën.

Maatschappelijke uitsluiting en de rol van de kerk

Het boek "De ziekte van Lazarus - Lepra in de middeleeuwen" werpt licht op de maatschappelijke uitsluiting die voornamelijk plaatsvindt op initiatief van de kerk, die destijds een overheersende rol speelt in het dagelijks leven. Leprapatiënten worden weggehouden van de samenleving op basis van hun ziekte, wat resulteert in een leven in isolatie en afzondering.

Een falen van de kerk en de erkenning van leprozen

Dit boek vertelt ook het verhaal van een kerk die uiteindelijk faalt op dit gebied. Ondanks de pogingen van de kerk om leprozen te stigmatiseren en te isoleren, worden ze uiteindelijk erkend als "Gods lieve siecken". Mensen besefte dat leprozen niet alleen slachtoffers zijn van God's toorn, maar ook mededogen en zorg verdienen.

Met "De ziekte van Lazarus - Lepra in de middeleeuwen" wordt een fascinerend verhaal verteld over de medische en religieuze aspecten van lepra in deze periode. Het werpt een nieuw licht op maatschappelijke uitsluiting en laat zien hoe de kerk in haar pogingen tot isolatie uiteindelijk faalt, terwijl de menselijkheid de boventoon voert. Dit boek is een must-read voor iedereen die geïnteresseerd is in geschiedenis, religie en de invloed ervan op het dagelijks leven in de middeleeuwen.