Inleiding:

Het uur van het violet is een meeslepende en bevrijdende verkenning van de laatste levensdagen van zes buitengewone denkers, schrijvers en kunstenaars. Geschreven door Katie Roiphe, biedt dit boek een verfrissende benadering van het onvermijdelijke onderwerp van de naderende dood. Met behulp van haar uitgebreide onderzoek en persoonlijke contacten met familieleden, vrienden en verzorgers, werpt Roiphe nieuw licht op hoe deze visionaire geesten omgingen met het onafwendbare einde.

De personages:

Susan Sontag, een gepassioneerde denker en auteur, worstelt met haar geloof in het rationele denken in haar derde gevecht tegen kanker. John Updike, op 76-jarige leeftijd geconfronteerd met een verwoestende diagnose, vindt troost en expressie in het schrijven van poëzie. Dylan Thomas, gekweld door zijn eigen demonen, bereikt het dieptepunt van zijn leven in het beruchte Chelsea Hotel. Sigmund Freud, gedwongen om Wenen te ontvluchten vanwege het naziregime, gaat door met roken, wetende dat dit zijn eigen ondergang versnelt. En Maurice Sendak, bekend van zijn geliefde kinderboeken, onthult een diepe fascinatie voor de dood in zijn werk.

Onthullingen en inzichten:

In Het uur van het violet wordt de lezer getrakteerd op intieme en verrassende onthullingen. De laatste daden van deze creatieve genieën tonen ons moed, passie, zelfbedrog, zinloos lijden en ongeëvenaarde toewijding. Maar er zijn ook momenten van diep inzicht en begrip, waarin de geest zichzelf troost zoekt. Roiphe slaagt erin om de nadering van de dood op een manier te verwoorden die zowel indrukwekkend als niet-sentimenteel is.

Een uitnodiging tot moed:

Door de levensdagen van deze iconische auteurs te beschrijven, helpt Katie Roiphe ons om de dood moedig onder ogen te zien en er minder angst voor te hebben. Ze laat ons zien dat ondanks de kwetsbaarheid van ons bestaan, er kracht en betekenis kan worden gevonden in het omarmen van het onvermijdelijke. Het uur van het violet is een eerbetoon aan de menselijke geest en een uitnodiging om de waarde van ons eigen leven te omarmen, zelfs in de schaduw van de dood.