Het laatste onverkende gedeelte van Italië is de Italiaan. De tocht is zeer de moeite waard, maar niet zonder gevaren, en sommige reizigers aarzelen om eraan te beginnen. Niet-Italianen worden weerhouden door luiheid en de angst om het grootse 'mentale Toscane' te vernietigen, dat ze voor zichzelf hebben opgebouwd.

Voor Italianen is het beangstigend - en gênant - om ongemakkelijke waarheden aan het licht te brengen. Beppe Severgnini heeft geen moeite met deze tocht. In dit boek neemt hij ons mee op reis met zijn niet-Italiaanse vrienden, voor wie hij een systematische vertaling maakt van zijn thuisland. De onbegrijpelijke regels van de straat, de anarchie van het kantoor, het theatrale karakter van de hypermarkt en omslachtige treinreizen. De zintuiglijke geruststelling van een kerk en het belang van het strand. De eenzaamheid van het voetbalstadion en de overvolle Italiaanse slaapkamer. Tien dagen, dertig plaatsen. Van noord naar zuid. Van eten tot politiek. Van de deugdelijkheid van het platteland tot de dierentuin van de televisie. Deze ironische, methodische en emotionele analyse helpt lezers te begrijpen waarom Italië, zoals Severgnini zegt, 'je kan laten koken van woede en vervolgens kan laten snorren van tevredenheid binnen honderd meter of tien minuten'.