Leef en leer tot je alles weet

"De wereld is een wonderschone planeet en de gelukkigen die daar geboren worden mogen zich een leven lang verwonderen over alle schoonheid en kennis die je er tegenkomt. Het is jammer dat er een einde komt aan de ontdekkingsreis, maar als je alles weet ben je nu eenmaal klaar. Laten we leven. Laat het je niet gebeuren dat je de woorden overneemt van degenen die bang zijn voor de dood en trek je niet terug in het hol waar je geen uitzicht op de planeet meer hebt, waar de afspraken op het ziekenhuis de structuur van je bestaan zijn gaan vormen. De dagen ertussen, dáár gaat het om. Leef en leer tot je alles weet."

Arts en schrijver Ivan Wolffers heeft jarenlang geleefd in het besef van de aanwezigheid van kanker in zijn lichaam. Deze wetenschap heeft zijn kijk op het leven veranderd. In zijn boek 'Het leven, het leven' deelt hij zijn meest persoonlijke, ontroerende en indrukwekkende bespiegelingen en verhalen.

De kracht van wilskracht

"De wereld is een wonderschone planeet en de gelukkigen die daar geboren worden mogen zich een leven lang verwonderen over alle schoonheid en kennis die je er tegenkomt. Het is jammer dat er een einde komt aan de ontdekkingsreis, maar als je alles weet ben je nu eenmaal klaar. Laten we leven. Laat het je niet gebeuren dat je de woorden overneemt van degenen die bang zijn voor de dood en trek je niet terug in het hol waar je geen uitzicht op de planeet meer hebt, waar de afspraken op het ziekenhuis de structuur van je bestaan zijn gaan vormen. De dagen ertussen, dáár gaat het om. Leef en leer tot je alles weet."

In het aangrijpende boek 'Het leven, het leven' heeft Ivan Wolffers een manier gevonden om zich staande te houden, een manier om zijn wilskracht vorm te geven. Hij schreef zijn persoonlijke verhalen als een testament van hoop en veerkracht. Zijn woorden zijn een symbool van overwinning over de ziekte die hem tussen de lakens van zijn echtelijke bed sloop, en laten zien dat hij nog steeds sterker is dan ooit.

"Ivan is er nog steeds, na de diagnose achttien jaar geleden, en naar mijn mening mede dankzij zijn wilskracht. Schrijven was zijn manier om die wilskracht vorm te geven. Het was en is zijn manier om zich overeind te houden, want zolang hij zou schrijven, zei hij, was hij er nog, en was hij die ziekte die tussen ons in ons echtelijk bed was ingeslopen, nog de baas." - Marion Bloem