Herfst 1981 reisde Harrie Lemmens naar Oost-Berlijn om daar – aan die kant van de Muur – als beginnend vertaler aan de slag te gaan voor bureau Intertext, waar hij met toenemende tegenzin brochures en ander propagandamateriaal vertaalde voor de Nederlandstalige markt. Hoewel hij er met een paar korte tussenpozen zo’n drie jaar woonde, was zijn verblijf in de ddr (door hemzelf meermaals ironisch Dantes Droom Republiek genoemd) geen ideologische keuze voor het ‘reëel bestaande socialisme’. Hij verlangde slechts naar iets nieuws, ‘ook al was het bij voorbaat duidelijk dat dat geen paradijs genoemd kon worden.’ Sadder and wiser? Nee, hij leerde er de (Portugese) liefde van zijn leven kennen.

De Muur voorbij. Berlijnse fado – inclusief de poëtische fotografie van Ana Carvalho – vertelt het leven van de anderen, maar dan anders. Geen (n)ostalgie, geen achterafsprookje, maar een ooggetuigenverslag.