Vrijheid van de verteller

In De tweede ruimte beschrijft Bernlef zijn ontdekking als kind, toen hij voor het eerst werd beetgenomen op 1 april. Hij besefte toen dat niet alles wat iemand zei waar hoefde te zijn. Dit opende voor hem de deur naar de vrijheid van de verteller. Vervolgens ontdekte hij bij de dichters hoe groot deze vrijheid kon zijn, aangezien zij tegen het gebruikelijke taalgebruik in schreven. Hij raakte betoverd door deze ontdekking en werd een hartstochtelijk lezer en iemand die inspirerend schrijft over lezen.

De kracht van taal

Als kind raakte Bernlef al betoverd door het gedicht Mei van Gorter en leerde hij al snel de beroemde eerste strofe uit zijn hoofd. Hij realiseerde zich dat taal een eigen werkelijkheid kon vormen, een "tweede ruimte" die zelfstandig bestond maar wel verwees naar de alledaagse werkelijkheid. Deze ontdekking bracht in hem een verlangen om te wonen in de geboortegrond van poëzie. Sindsdien leest, schrijft en vertaalt Bernlef gedichten, en in deze bundel kronieken en essays deelt hij zijn liefde voor diverse buitenlandse dichters, zoals Wallace Stevens, Elizabeth Bishop, Czeslaw Milosz, Zbigniew Herbert, Lars Gustafsson, Tomas Tranströmer en vele anderen.

Met zijn scherpe observaties en diepgaande analyses laat Bernlef in deze bundel zien wat poëzie voor hem betekent, en hoe het zijn leven heeft verrijkt. Door zijn persoonlijke ervaringen en inzichten te delen, inspireert hij de lezers om zich te verdiepen in de wereld van de poëzie, om hun eigen "tweede ruimte" te ontdekken en te bewonen.