Een pleidooi voor humane jeugdhulp zonder separeren

Dit boek is een krachtig betoog tegen het separeren van kinderen en jongeren in de jeugdhulp. Het vertelt het verhaal van jongeren, ouders, behandelaars, psychiaters, bestuurders en andere betrokkenen die streven naar een hulpverleningssysteem waarin separeren niet langer plaatsvindt. Ze delen hun ervaringen, zowel de tegenslagen als de successen, en roepen op tot verandering.

Een schadelijke en traumatische praktijk

Dagelijks worden kinderen en jongeren in Nederland nog steeds gesepareerd, terwijl het niet noodzakelijk is. Gelukkig hebben enkele jeugdhulporganisaties al aangetoond dat er betere manieren zijn om jeugdigen die een gevaar vormen te helpen. In 2006 besloot Accare als eerste jeugdhulporganisatie om te stoppen met separeren. Nu is het tijd voor alle jeugdhulporganisaties om deze uitdaging aan te gaan.

De weg naar verandering

Maar hoe kunnen we dit bereiken? Wat is er nodig om separeren te voorkomen? Wie draagt het risico? En welke rol kun jij als groepsleider, behandelaar, bestuurder, raadslid of wethouder spelen? In dit boek geven de betrokkenen van Accare antwoord op deze vragen. Ze delen de moeilijkheden die ze hebben ervaren tijdens het proces, maar ook de overtuiging dat separeren inhumaan en onnodig is.

Inspiratie en motivatie voor een humane jeugdhulp

Met dit boek willen de auteurs inspireren en motiveren om samen te werken aan een hulpverleningssysteem waarin separeren niet langer een rol speelt. Het kan! Een separeerruimte zou nooit de enige oplossing mogen zijn voor een jongere in nood. In plaats daarvan moeten we streven naar een omgeving waarin er begrip, ondersteuning en verbinding is. Deze boodschap wordt onderstreept met de woorden van een jongere: "Ik zat in de separeer om rustig te worden, maar ik werd alleen maar wanhopiger. Dan heb je iemand nodig die een arm om je heen slaat en gewoon met je praat. Ik werd overspoeld door emoties van diepe wanhoop in een setting waar je er niets mee kunt."