De Groningse kunstenares Hester Schroor staat bekend als één van Nederlands meest groteske schilders. Zij studeerde in 1986 cum laude af aan de Academie Minerva in Groningen, waar zij de studierichting tekenen en schilderen volgde onder leiding van Wout Muller en Ger Siks.

Schroor focust zich niet, zoals veel andere figuratief werkende kunstenaars, op het schilderen van landschappen, stillevens of stadsgezichten. Al tijdens haar opleiding raakte zij gefascineerd door portretten van mensen en dieren. Hoewel Schroor in haar werk bestaande personen als uitgangpunt neemt (vaak zichzelf, maar af en toe ook vrienden en kennissen) portretteert ze niet direct naar de werkelijkheid. Afgezien van een aantal uiterlijke karakteristieken schildert Schroor datgene dat onder het oppervlak schuilgaat. Het gaat over hoe zij de geportretteerde ervaart. Grenzen lossen hierbij op en fantasie en werkelijkheid lopen naadloos in elkaar over. Dier wordt mens en andersom, de geportretteerde wordt de schilder, vrouw wordt man. Ook toont Schroor een grote interesse in de anatomie van dieren, die vaak op een bijzondere manier worden geïntegreerd in de portretten. Een tulband blijkt een kluwen slangen, oorbellen fladderende vleermuizen.