Halverwege de jaren ’70. Vier straatschoffies schudden de in slaap gesukkelde popmuziek wakker met bliksemsnelle songs van een ongekende intensiteit. De strip vertelt hun verhaal vanuit het gezichtspunt van Dee Dee Ramone, bassist en voornaamste songschrijver van de band die zich voor zijn teksten over drugs, angst, wanhoop, oorlog en prostitutie inspireerde op zijn eigen ervaringen. Als kind van een Amerikaanse vader en Duitse moeder maakte hij al jong kennis met alcoholisme en huiselijk geweld. Tijdens zijn puberteit in Berlijn werd hij ingewijd in de drugs en de rock ’n’ roll. En later op de high school in New York ontmoette hij zijn toekomstige Ramones-broers Joey, Johnny en Tommy, die net als hij op drift waren in de grote stad. De oorspronkelijke bandleden zijn niet meer onder ons, maar The Ramones leven voort met hun onmiskenbare look en hun gedreven muziek. Dit album brengt een aanstekelijke hommage aan de Ramones-familie en de punkrockbeweging zonder in karikaturen te vervallen.
Éric Cartier, een undergroundtekenaar die de Ramones-jaren in New York zelf heeft meegemaakt, kent de punkwereld als geen ander. Zijn vitale tekenwerk waarmee hij de duistere kant van deze ‘no future’-periode blootlegt, slaat dezelfde akkoorden aan als de teksten van Xavier Bétaucourt en Bruno Cadène, die even beknopt en to the point zijn als een Ramones-song.