Dit boek heeft zichzelf geschreven. Ik weet het, dit soort gezwollen benaderingen van het schrijven is vaker gebruikt. Maar het is echt zo. Niets in dit boek is bedacht. De verhalen zijn echt gebeurd, de overwegingen echt gemaakt, de opvattingen echt gevoeld. Dit boek is een weerspiegeling van wat dagelijks plaatsvindt in het onderwijs, de broedplaats van nieuw talent. Het boek wil ook laten zien dat het onderwijs zich manifesteert in een veel bredere context; iets dat we in het onderwijs nog weleens vergeten. Dat het niet alleen onderwijs is dat de klok slaat of de plank mist, maar dat we onderdeel zijn van een veel groter geheel. En dat we daar onze kinderen vooral in moeten voorgaan. Dit boek herbergt ook een aanklacht. De drang om liefdevol te jennen in een aanstekelijk optimisme komt voort uit grote ongerustheid. De betweterij alom neemt zorgwekkende vormen aan; iedereen weet het beter. En ergens ben ik bang dat ik me ook daaraan bezondig.