Lafheid, dat is nu niet bepaald iets om trots op te zijn. Maar alleen al om het bij jezelf werkelijk onder ogen te zien blijkt niet zo gemakkelijk. Lafheid weet zich vaak handig te vermommen en allerlei mooie, sympathieke gedaanten aan te nemen. In een van de toespraken in deze bundel gaat Kierkegaard op dit probleem in, op zijn eigen subtiele en diepgaande manier. Subtiel en diepgaand zijn ook de andere drie, die raken aan het innerlijke leven van een mens. Wat heeft een mens nu werkelijk het meest nodig? Wat gebeurt er met een mens op de grens van wat menselijk uit te leggen is, en wat daaraan voorbijgaat?