OASE 109 onderzoekt een ander referentiekader voor de hedendaagse Europese architectuur. Ontstaat zo een ander begrip van moderniteit?

For English see below De architectuurgeschiedenis wordt vaak gelezen in termen van periodes met een eigen zeitgeist, in stromingen met een eigen architectuurtaal. Wat betekent het om afscheid te nemen van het concept van de zeitgeist en in plaats daarvan een cyclisch model van geschiedenis te hanteren? In de jaren 1970 en 1980 werd dit vraagstuk meestal beschouwd vanuit elkaar ogenschijnlijk uitsluitende moderne, anti-moderne en post-moderne posities. Deze scheidslijnen werden ook direct verbonden met bepaalde formeel-esthetische keuzes, zelfs in de zorg voor bestaande gebouwen en de monumentenzorg, waar de grens tussen nieuw en oud per definitie willekeurig was. In de afgelopen twee decennia is een ander referentiekader opgebouwd voor de hedendaagse Europese architectuur, waarin niet langer enkel de architectuur van de moderne beweging een horizon biedt, maar ook historische typologische principes, compositorische benaderingen en materiële logica’s als modern worden ervaren en het uitgangspunt vormen voor het ontwerp. OASE 109 onderzoekt hoe binnen deze verbreding van het referentiekader een ander begrip van moderniteit ontstaat. >English< The history of architecture is often read in terms of periods that each have their own zeitgeist and movements that each have their own architectural language. What happens if we depart from this zeitgeist concept and use a cyclical history model instead? In the 1970s and 1980s, this question was usually considered from the seemingly mutually exclusive points of view of the modern, the anti-modern and the postmodern positions. The lines dividing these positions were also directly linked to certain formal-aesthetic choices, even in terms of the care of existing buildings and the preservation of monuments, in which the boundary between new and old is arbitrary by definition. Over the past two decades, contemporary European architecture developed a different frame of reference, one in which the horizon is no longer provided by the architecture of the modern movement. Historical typological principles, compositional approaches and material logic are also experienced as modern and they provide the starting point for the design. OASE 109 traces how, against the background of this broadening frame of reference, a different understanding of modernity emerged.